Displayed eternity

Between the perception of dream and reality appears an illusionary power that demands me to
communicate.
Strength comes furiously, as a huge power of an image, as a mirage, as the illusion of gauze drapery,
wide

bright 

pure as it is.
Harmonizing the flow manages to describe the path, telling us stories heard, perhaps even never
heard before.
What calls us by image and where at one point it becomes almost supernatural by dreaming is the
origin of creation, accompanied by the melody of a pastoral flute.
Man as a figure and his existence, in an evolutionary report, confronts us to say:
The achievement of self-creation, "the great reception" of the old mans symbol.
Strong and almost stoic, but completely free of dignity, rests in surreal expectation (the hero of
humanity awaits death).
Something fades away, removes contact to restore an image contrast, deliberately, that traps us
into anxiety between what remains alive and dead.
Caught in the trap, she lies, hoping to survive as a violent demanding pumping of sacrifice. Sacrifices
knowing the dark side of manipulation.
Scared to remember descending noises, as a goal in itself to protest, exacerbating cold and wild
sounds and frequencies.
And what is left behind is taste, like the essence of salt, like all about the value of consumption.
Those who taste are two human tongues, two worlds that require the contact of taste, seeking both
to grow and inherit the essence, the only essence, that of taste.
And at the bottomless end the great mass appears upon the great field of taste, upon the promised
land. She came to the rescue, that was her mission.
She wanted to heal, to take with her, to be alienated to be the only sublime value, that which is
pure, bright, and only.

   Shfaqur në përjetësi 

Midis një niveli perceptimi ëndërr dhe reale shfaqet një fuqi iluzionare e cila kërkon medoemos të më komunikoj.

Fuqia vjen vrullshëm, si forcë imazhi, si vegim, si iluzion i drapërisë së napës,

e madhe 

e ndritshme

e pastër.

Duke harmonizuar rrjedhën mbërrin të përshkruaj udhën, duke na treguar histori të dëgjuara, mbase edhe të pa dëgjuara më parë.

Ajo çka na thërret me imazh dhe ku në një moment bëhet gati i mbinatyrshëm për nga ëndërrimi është origjina e krijimit, duke u shoqëruar nga melodia e një fyelli baritor.

Njeriu si figurë dhe ekzistenca e tij, në një raport evolimi, na bën ball për të na thënë:

Arritja e vet-krijimit, “pritja e madhe” e simbol i njeriut të vjetër.

I fortë e gati stoik, por i lirë e plotë dinjitet, prehet në pritjen surreale ( heroi i njerëzimit pret vdekjen ).

Diçka fiket, heq kontaktin për të rimëkëmbur një kontrast imazh, qëllimisht, i cili na mbërthen në kurth dhe ankth midis asaj çka mbetet e gjallë dhe e vdekur.

E kapur në kurth ajo gënjen, me shpresën për mbijetesë si për të kërkuar dhunshëm pompimin e sakrificës. Sakrifikon duke ditur anën e errët të manipulimit.

Tremb për tu kujtuar duke zbritur shkallë zhurmash, si qëllim në vetvete për të protestuar, duke ngritur tej tinguj e frekuenca të ftohta e të egra.

E çka mbetet pas vjen si shije, si esenca e kripës, si gjithçka mbi vlerën e konsumimit.

Ata që shijojnë janë dy gjuhë njerëzore, dy botë të cilat kërkojnë kontaktin e shijes, kërkojnë si për të rritur e trashëguar esencën, të vetme esencë, atë të shijuarit.

E në fundin pa fund masa e madhe shfaqet mbi fushën e madhe të shijes, mbi tokën e premtuar. Ajo erdhi deri aty për të shpëtuar, ky ishte misioni i saj.

Ajo donte të shëronte, të merrte me vete, të tjetërsohej për të qënë e vetmja vlerë sublime, ajo çfarë është e pastër, e ndritur dhe e vetme.